Jarenlang maakte onze familie al ijs met de grondstoffen die in Nederland voorhanden waren. De firma Rooswinkel had een assortiment aan ijspoeders van Frisiana in haar assortiment. Sprintproducten zijn echt niet iets van de laatste jaren, in mijn jeugd heb ik heel wat van die zakjes van de X-mix en de O-mix - als ik het me goed herinner - moeten opruimen.
Van de bakkerijgroothandel kwamen de producten van Decora: ijspoeders, maar ook blikken met fruitpuree. Ik weet nog dat ze geel waren en dat ze door mijn moeder zorgvuldig werden schoongemaakt om muntgeld in te verzamelen. Eén blikje kwartjes was 50 gulden geloof ik… En toen ineens was er Mario, ik denk midden jaren zeventig. Een statige Italiaan, die samen met zijn vrouw een traditionele ijssalon had op een hoekje van de Nunspeetlaan in Den Haag. Voor mijn vader was Mario Rebeschini de grote inspirator om het anders te gaan doen; hij had iets gevonden waar hij al lang naar op zoek was. Langzaam maar zeker werden de recepten aangepast. Nooit ineens, want de klant moest niet merken dat het ijs anders was. Hij wilde alleen maar horen dat het ijs van Kees steeds lekkerder werd. In het begin ging die verandering met een pannetje van 30 liter ‘nieuwe mix’ dat werd toegevoegd aan een ketel van 200 liter.
In die tijd gingen mijn ouders voor het eerst naar de beurs in Longarone. Slapen deden ze niet in een hotel, maar bij de familie van Mario, ergens diep in de Dolomieten. ’s Avonds bij de haard en met een borreltje werd er dan over ijs gesproken en gaf Mario de kleinste details van zijn geheime recepten bloot. Vanaf die tijd kwamen ook de Italiaanse grondstoffen mee naar Nederland. Volgens mij was Mario de eerste ‘importeur’ van PreGel in Nederland en mijn vader had hem hard nodig: de etiketten waren niet zoals nu in 24 talen, maar alleen in het Italiaans. En natuurlijk hielp Mario mijn vader met kleine aanwijzingen en op ieder zakje en blikje werd met stift de dosering geschreven.
Over prijzen werd in die tijd nooit gesproken, het was het vertrouwen dat telde. Leveranciers in het algemeen en Mario in het bijzonder hielpen je om je ijs beter te maken en dus je omzet te vergroten. Als dat werkte kwam de rest vanzelf. Mijn vader kocht jarenlang elke twee jaar een mooie nieuwe auto, en Mario ook, dus werd er volgens mij ongeacht de inkoopprijzen genoeg verdiend.
Mooie tijden, helaas heeft Mario niet oud mogen worden. Misschien maar goed ook, als je kijkt naar hoe we tegenwoordig inkopen. Hij had het verschrikkelijk gevonden. Vertrouwen en een langdurige band met leveranciers worden steeds minder belangrijk in een tijd waarin alle informatie op straat ligt en waarin we onze grondstoffen vanuit bijna heel de wereld kunnen inkopen tegen ‘de laagste prijs van de wereld’. Het lijkt allemaal mooi, maar wie legt mij eens uit waarom het lijkt alsof de tijd van Mario en mijn vader toch echt anders was... Word ik oud?
Leon Kees is gepassioneerd ijsbereider en eigenaar van IJssalon Kees in Geldrop. De ijssalon bestaat al sinds 1950, toen zijn opa begon met het maken en verkopen van ijs in zijn bakkerswinkel tegenover de kerk van Zesgehuchten. In iedere editie schrijft Leon een column over wat hem zoal bezighoudt in de wereld van ijs.